หลังจากเขียนบทความที่แล้วดองไว้นานหลายเดือน ก็ได้ฤกษ์เขียนอีกสักที เพราะตั้งใจว่าจะบันทึกการเดินทางเป็นไดอารี่ไว้อ่านเวลาคิดถึง และแบ่งปันเรื่องราวและประสบการณ์ให้คนอื่นได้อ่านด้วย และที่สำคัญเวลาเพื่อนถามว่า “ไปเที่ยวเป็นยังไงบ้าง” จะได้ส่งลิงค์ให้อ่านซะเลย :))

ສະບາຍດີຫຼວງພຣະບາງ

ทริปหลวงพระบางทริปนี้เดินทางในช่วงใกล้วันเกิดพอดีถือว่าให้ของขวัญตัวเองไปในตัวเพราะอยากไปหลวงพระบางมากกกกกกกกกกกกกกกชวนใครไปก็ไม่เคยว่างตรงกันสักทีวางแผนทีไรทริปล่มตลอดครั้งนี้เลยตัดสินใจจองตั๋วและที่พักไว้เลย 5 วัน 4 คืน (ที่จริงอยากไปนานกว่านี้…แต่ตังค์ในกระเป๋าไม่สะดวก) เพราะคิดว่าจองแล้วยังไงก็ต้องได้ไปและการเที่ยวคนเดียวครั้งนี้ก็ไม่ทำให้ตัวเองผิดหวังเพราะได้ประสบการณ์ดีๆกลับมาเยอะเลยและที่สำคัญ …ได้รู้จักคนอื่นๆที่ไปเที่ยวคนเดียวเหมือนกันอีกด้วย (เรื่องนี้เดี๋ยวจะมาเล่าต่อในบทความหน้าค่ะ)  

ภาพแรกนี้เป็นภาพที่ถ่ายจากหน้าต่างห้องพักค่ะเป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามกับวัดพอดีเลยแต่ถ้าเปิดหน้าต่างแล้วมองออกไปด้านซ้ายจะเห็นวิวแม่น้ำคานกับภูเขาด้วยยิ่งตอนมีหมอกเยอะๆจะสวยมากกกกกกก  

ฝั่งตรงข้ามของที่พักคือแม่น้ำคาน… ซึ่งจะมีสะพานไม้ไผ่ด้วยสะพานนี้จะรื้อในฤดูน้ำหลากและสร้างใหม่ปีละครั้งเพราะฉะนั้นจะมีค่าข้ามหรือถ้าลงไปถ่ายรูปที่สะพานก็ต้องจ่ายด้วยเพื่อเป็นการช่วยสมทบทุนสร้างสะพานน่ารักๆแห่งนี้ไว้ให้เราถ่ายรูปสวยๆกันหรือจะนั่งชมวิวสัมผัสบรรยากาศริมน้ำฟังเสียงนกร้องเหมาะมากกับคนที่ต้องการหลบหนีความวุ่นวายและต้องการใช้ชีวิตกับธรรมชาติในเมืองเงียบๆเล็กๆไม่วุ่นวาย

ภาพนี้ถ่ายตอนที่กำลังเดินหาของกินด้วยความหิวจนมาเจอวัดแสนสุขารามเป็นอีกวัดหนึ่งที่สวยมากเลยต้องเก็บภาพไว้และโชคดีมากที่ได้เจอร้านเฝอกับข้าวซอยที่อยู่ตรงข้ามวัดพอดีที่สำคัญคืออร่อยมากต้องไปลอง!!

อาคารบ้านเรือนในหลวงพระบางจะสร้างแบบโคโลเนียล (Colonial Style Architecture) เป็นศิลปะการออกแบบในยุคล่าอาณานิคมของประเทศตะวันตกซึ่งเป็นเอกลักษณ์และเสน่ห์แบบคลาสสิกของหลวงพระบางที่ได้รับวัฒนธรรมมาจากการตกเป็นประเทศอาณานิคมของฝรั่งเศสในอดีต

ขอนอกเรื่องนิดหน่อย …เนื่องจากการได้รับวัฒนธรรมจากฝรั่งเศสมานั่นเองทำให้ Baguette หรือขนมปังฝรั่งเศสที่หลวงพระบางอร่อยมากกกกกพูดแล้วก็หิว!! บทความหน้าจะมาอัพเดทร้านที่อร่อยๆให้ได้อ่านกันเพราะทริปนี้ตั้งใจจะไปเที่ยวแบบเน้นกินเป็นหลัก ฮี่ๆ

หัวใจสำคัญของหลวงพระบาง เมืองมรดกโลก จะเป็นที่ไหนไปไม่ได้นอกจากวัดเชียงทองแห่งนี้ เห็นข้างนอกสวยๆแบบนี้ ข้างในก็อลังการไม่แพ้กัน วัดนี้ตั้งอยู่บริเวณที่แม่น้ำคานจรดกับแม่น้ำโขงพอดี ถ้ามาถึงหลวงพระบางแล้วจะไม่มาวัดเชียงทองไม่ได้ เพราะวัดแห่งนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นอัญมณีแห่งสถาปัตยกรรมลาวเลยทีเดียว

นอกจากความงดงามของสถาปัตยกรรมแล้ว หลวงพระบางยังมีธรรมชาติที่สวยงามไม่แพ้กัน ที่แห่งนี้คือน้ำตกตาดกวางซี หรือบางคนเรียกว่าตาดกวางสี แต่จะเรียกยังไงก็ช่างเถอะ เพราะว่าความงดงามของน้ำตกแห่งนี้คือที่สุดจริงๆ เห็นแล้วไม่อยากกลับออกไปเลย เพราะความสวยแบบอลังการของน้ำตกนี้นี่เอง ที่ทำให้ตกหลุมรักหลวงพระบางแบบถอนตัวไม่ขึ้น

ระหว่างเดินบนฟุตบาธจะพบพ่อค้าแม่ค้าที่นั่งขายกระทงดอกไม้ มีลักษณะคล้ายๆ กระทงบายศรีเล็กๆ แต่เป็นแบบเฉพาะของหลวงพระบาง หรือบางทีก็มีแม่ค้าหาบมาเดินเร่ขายไปเรื่อยๆ ขณะที่ยืนถ่ายรูปอยู่ก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อายุราวๆ 5-8 ขวบ มาเร่ขายดอกไม้ แต่เพราะไม่รู้ว่าจะซื้อไปทำอะไรก็เลยต้องใจแข็งปฏิเสธไป

ภาพบนคือวิวแม่น้ำโขงข้างทางขณะปั่นจักรยานรอบเมืองหลวงพระบาง ส่วนภาพล่างเป็นวิวแม่น้ำโขงที่ถ่ายจากจุดชมวิวบนยอดเขาพูสี

ระหว่างทางที่เดินขึ้นยอดเขาพูสีเพื่อชมวิวพระอาทิตย์ตก มอลงมาจะเห็นวิวแม่น้ำคานท่ามกลางขุนเขาที่รายล้อมเมืองหลวงพระบางที่สวยงามแบบนี้ก็ทำให้หายเหนื่อยจากการปีนเขาไปได้เลย

ดวงอาทิตย์อัสดงที่ไหนๆ ก็สวยไม่แพ้กัน แต่ที่หลวงพระบางแห่งนี้จะสวยเป็นพิเศษ เพราะที่นี่คือที่ที่ชอบมากเป็นพิเศษ ยิ่งถ้าได้มากับคนพิเศษจะพิเศษกว่านี้มากเป็นพิเศษ (อนุญาตให้งงและขำไปพร้อมๆกันได้)

สะพานไม้ไผ่บนแม่น้ำคานแห่งนี้เป็นภาพที่คุ้นตาในนิตยสารและหนังสือท่องเที่ยวหลวงพระบาง นอกจากความคลาสสิกของสะพานที่ทำจากไม้ไผ่แล้ว เสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของสะพานและลำน้ำแห่งนี้คือวิถีชีวิตของผู้คนที่สัญจรไปมาตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงเย็น พระภิกษุที่เดินข้ามสะพานมาบิณฑบาตในตอนเช้า เด็กลงเล่นน้ำเคล้ากับเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานในตอนเย็น

วัดใหม่สุวรรณภูมาราม หรือเรียกสั้นๆว่า “วัดใหม่” บนถนนศรีสว่างวงศ์ วัดที่เคยเป็นสถานที่ประดิษฐานพระบาง พระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืงหลวงพระบาง

พระราชวังหลวงพระบาง (พิพิธภัณฑ์หลวงพระบาง) ตั้งอยู่บนถนนสายหลักของหลวงพระบางที่เราจะได้พบเห็นความงดงามของวัดวาอารามที่เป็นสถาปัตยกรรมแบบล้านช้าง อาคารบ้านเรือนที่รับอิทธิพลมาจากตะวันตก และผสมผสานกันได้อย่างลงตัวบนถนนสายนี้

ปิดท้ายด้วยตลาดมืดใกล้กับพระราชวังหลวงพระบาง ถ่ายตอนที่ลงมาจากชมวิวพระอาทิตย์ตกดิน ภาพอาจจะมืดเกินไปจนมองไม่ค่อยเห็น และภาพที่ถ่ายโดยบังเอิญเพราะมือลั่นกดชัตเตอร์บนยอดเขาพูสี คนที่มาชมวิวเยอะมากกกกกกก ถ้าคนน้อยกว่านี้คงจะดี แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะที่นี่คือแลนด์มาร์คแห่งหนึ่งที่ทุกคนต้องมาเมื่อมาเยือนหลวงพระบาง

เรื่องเล่าของภาพถ่ายจากกล้อง Fujifilm Instax mini90 กับทริปหลวงพระบางในบทความนี้ต้องขอลาไปก่อน ที่จริงแล้วทริปนี้ยังมีภาพที่ใช้กล้องดิจิตอลกับกล้องมือถือถ่ายด้วย แต่เนื่องจากว่าความคลาสสิกของภาพจากกล้อง Instant แบบนี้ช่างเข้ากับบรรยากาศ และความคลาสสิกของหลวงพระบางได้อย่างลงตัว จึงได้เขียนบทความนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นน้ำจิ้มก่อน แล้วเจอกันใหม่กับบันทึกทริปหลวงพระบางฉบับเต็มในบทความหน้าค่ะ